اصفهان در دوره ی صفویان

اصفهان در دوره ی صفویان

در سال 1006هجری قمری بدستور شاه عباس اول پایتخت صفویان به اصفهان انتقال یافت دراین زمان جمعیت اصفهان به یک میلیون نفر رسید وبه شدت از نظر مراکز تجاری وفرهنگی ترقی نمود. عصر صفوی، عصر کمال و شکوفایی نبوغ معماری و شهرسازی در ایران است. هنرمندان شهر جلفای آذربایجان اوج شکوه معماری ایران را در اصفهان به نمایش گذاشتند. زیباترین و با شکوه‌ترین آثار معماری ایران در همین دوره، توسط معماران خلاق و هنرمندی چون محمد رضا و علی اکبر اصفهانی آفریده شد. در زمان شاه عباس اول صفوی پایتخت از قزوین به اصفهان منتقل شد. اصفهان در مرکز امپراتوری صفوی قرار داشت و نسبت به قزوین به خراسان نزدیک تر بود. 

هنر و معماری در زمان صفویه خصوصا در دوران حکومت شاه عباس اول اهمیت و ارزش خاصی دارد و یکی از جلوه ها و چشم اندازهای تاریخ و هنر ایران زمین می باشد

تاریخی و کهن از جمله شهر اصفهان شده و من نیز بدلیل بازدیدعایی که از آثار تاریخی این دوران در شهر زیبا و تاریخی اصفهان داشتم برآن شدم که مطالبی را در مورد آثار تاریخی دوران صفویه تهیه نمایم امید است مورد توجه واقع شود.

از ویژگیهای مهم در شیوهٔ معماری این دوره، علاوه بر استحکام و زیبایی ساختار، درخشش بیان است.

شاه عباس بزرگ

شاه عباس بزرگ

880-1101 شمسی (1722-1501 میلادی)-دو رقیب مسلمان معاصر سلسله صفویه، یعنی عثمانی ها در آناتولی (در ترکیه امروزی) و موگال ها در هند، برای هنرها و ادبیاتشان به شعرا و هنرمندان ایرانی وابسته بودند. زبان فارسی، زبان منتخب و برگزیده در دربارهای این دو کشور بود. شاهد این مدعا این است که متن اشعار و نقاشی های مینیاتور آنها منحصراً به زبان فارسی نوشته می شد. نفوذ زبان فارسی به ویژه در هند مشهودتر بود. جایی که زبان فارسی در آن، زبان اداری و فرهنگی محسوب می شد. این نفوذ تا زمانی که هند مستعمره انگلیس شد، ادامه یافت. معمار اصلی تاج محل یک ایرانی به نام «استاد اسد» بود و سبک معماری این بنا به میزان قابل توجهی تحت تأثیر طرح های ایرانی قرار دارد.

1101 شمسی (1722 میلادی)- محمد خان، یک رییس ایل افغان و یک خراجگزار صفویه ها به ایران حمله کرد و اصفهان را بدون مقاومتی تسخیر کرد. به این ترتیب به حکومت سلسله صفویه پایان داد.